मी लहानपणापासून राष्ट्रीय स्वयंसेवक संघाच्या शाखेत जायला लागलो. सुरुवातीला खूप कंटाळा करत असे..पण हळूहळू संध्याकाळ झाली की राहावेनासे व्हायला लागले..पावले शाखेकडे वळत असत.
आज अत्यंत अभिमानाची गोष्ट म्हणजे मी एक ‘स्वयंसेवक’ आहे. ही अनुभूती आहे.
आज कितीक उन्हाळे, पावसाळे आणि हिवाळे शाखेच्या संघस्थानावर घालवले. अनेक वर्ग, बैठका, संघ शिक्षा वर्ग, शिबिरे यात सहभागी झालो..माझ्या कार्यक्षेत्रातील कित्येक घरांमध्ये त्या कुटुंबाचा सदस्यच झालो.
ज्याप्रमाणे वाळूत किंवा मातीत त्यावरून चालणाऱ्या असंख्य लोकांचे ठसे उमटत राहतात..काही पुसले जातात, काही खोलवर राहतात...तसेच आजवरच्या संघकार्यात स्मृतीपटलावर कोरले गेलेले काही ‘ठसे’!
क्रमशः
१. मी लहान असताना मला शाखेत न्यायला एक शिक्षक येत असत. मी बिल्डींगमध्ये सायकलवरून फेऱ्या मारत असताना ते ठरलेल्या वेळी न चुकता, न कंटाळता येऊन मला घेऊन जात असत. खेळ उत्तम खेळत असत. पुढे ते CA झाले. मध्यंतरीच्या कालावधीत काही क्षुल्लक कारणांनी ते कामातून बाजूला झाले. मी जबाबदारी घेऊन कामाला लागेपर्यंत ते पूर्णतः बाजूला झाले होते. मला वाटत असे कामामुळे, वेळेअभावी येणे होत नसेल. पण मग लक्षात आलं की काहीतरी बिनसलं आहे.
पण मी संपर्क सुरु ठेवला. आता पुलाखालून बरेच पाणी वाहून गेले. आता त्यांच्या मुलाला शाखेत घेऊन जाण्यासाठी ते मला सांगत होते! एव्हाना ते मूळ कारणसुद्धा विसरले. गणपतीला मी गेलो होतो तेव्हा निवांत गप्पा झाल्या. माझ्याबरोबर काही तरुण स्वयंसेवक होते. जुन्या आठवणी सांगून त्यांना उद्देशून ते म्हणाले, “मी ह्यांना सोडलं ....तरी ह्यांनी मला सोडलं नाही”! चष्म्यातून चमकणाऱ्या डोळ्यातली भावुकता ‘ठसा’ उमटवून गेली!
२.
पुढे वाचण्यासाठी - http://vikramwalawalkar.blogspot.com/2010/11/httpvikramwalawalkar.html
